Teoretycznie dotyczy to… słuchania radia przez słuchawki. Przepisy są jednoznaczne. Radia słucha pracownik, ale abonament płaci pracodawca. I to za każdy odbiornik osobno.
W halach fabrycznych słychać nie tylko urządzenia produkcyjne, a w biurze nie tylko szum klimatyzacji, czy dźwięk klawiszy lub drukarek. Przestrzeń pracowniczą często wypełnia muzyka lub wiadomości radiowe.
Niezależnie od tego, czy z głośników sączy się „Polka dziadek” Lata z Radiem od publicznego nadawcy, czy dżingle rozgłośni komercyjnych, danina na państwowe media się należy.
Tu jest zupełnie inaczej niż w domu, gdzie płacimy jedną stawkę. I to nawet wtedy, kiedy w każdym pomieszczeniu, łącznie z łazienką stoi osobny odbiornik FM.
Od przedsiębiorcy wymaga się więcej – obłędnie więcej! Jeśli 10 pracowników, pracujących w osobnych pomieszczeniach przyniesie sobie po radioodbiorniku, wówczas stawkę 7,50 trzeba pomnożyć razy 10. To już daje nam 75 złotych. W skali roku to… 900 złotych!
To dobre pytanie do ustawodawcy. Jedyną logiczną odpowiedzią jest to, że pracodawcę łatwiej zwindykować. Skoro opłaca przeróżne składki za swoich pracowników, może też opłacić abonament.
Zdecydowanie „ładniej” ujęto tę kwestię na stronie internetowej Poczty Polskiej, odpowiedzialnej za ściąganie abonamentu:
„Pracodawca odpowiada za sprawy organizacyjne związane z miejscem pracy i jest zobowiązany do zarejestrowania oraz wnoszenia opłat abonamentowych za wszystkie odbiorniki radiofoniczne i telewizyjne używane w miejscu pracy, bez względu na to czyją są własnością. W przypadku używania prywatnego odbiornika radiofonicznego lub telewizyjnego przez pracownika w miejscu pracy, odpowiedzialność za brak rejestracji odbiorników ponosi pracodawca” – czytamy na stronie „Informacja o abonamencie RTV” opublikowanej przez Pocztę Polską.
Kolejną „podpowiedź” znajdujemy na tej samej stronie nieco niżej: „Pracodawca może zakazać pracownikom używania niezarejestrowanych odbiorników”- w sumie to takie proste! Innym sposobem wskazanym w oficjalnej informacji jest zobowiązanie pracownika do „rejestracji prywatnego odbiornika na dane osobowe pracownika oraz adres firmy i wnoszenia opłat. Dowód zarejestrowania należy przechowywać w miejscu pracy”.
Swoją drogą ciekawe ilu jest takich pracowników, którzy zarejestrowali radio znajdujące się w zakładzie pracy, i którzy w szufladzie w firmowym biurku trzymają książeczkę opłat abonamentowych, aby w razie kontroli okazać swoją skrupulatność.
Definicja odbiornika i wykładnia prawa w tym zakresie jest dowodem na to, że prawo ma się nijak do postępu technologii. Można się spierać czy radio FM wbudowane w komórkę jest „urządzeniem stałym lub przenośnym umożliwiającym natychmiastowy odbiór programu radiowego lub telewizyjnego”. Bo jeśli tak, to do tej samej kategorii musielibyśmy zaliczyć komputer, który też pozwala na „odbiór programu” na przykład w trybie online. Nad tą kwestią zastanawialiśmy się już w Magazynie Firma w tym artykule.
Pewnym wyjaśnieniem pasującym do współczesnej konsumpcji treści jest doprecyzowanie, że „charakteru odbiorników nie mają odtwarzacze audio i odtwarzacze wideo, pozwalające na odtworzenie nagranej wcześniej audycji lub filmu, a także telewizor niepodłączony trwale ani czasowo do żadnej instalacji umożliwiającej odbiór programu, pełniący rolę monitora lub wykorzystywany wyłącznie do celów produkcyjnych”.
To oznacza, że słuchanie podcastu na odtwarzaczu audio – nawet jeśli jest to audycja wyprodukowana przez media publiczne (!) nie wiąże się z abonamentową daniną.
Do tego wyjaśnienia jednak sami pracodawcy podchodzą nadto ostrożnie. Na halach fabrycznych wolą bowiem, instalować kilkudziesięciocalowe monitory np. z filmami korporacyjnymi, instrukcjami multimedialnymi, czy statystykami produkcyjnymi, niż telewizory – tak na wszelki wypadek. Gdyby definicja się zmieniła. Warto więc nadstawić ucha
